Longontsteking, de stille dood in nacht werd er vroeger wel eens gezegd, dit omdat er menig senior op hoge leeftijd nog aan overleed.
Anno 2021 denkt men gelijk aan Covid-19.
4 weken geleden had ik de dikke pech om goed ziek te worden. Een week vooraf een gevoel van spierpijn, en toen ik eenmaal ziek werd dacht men gelijk aan “covid-19”. Naar een sneltest bleek dit het niet te zijn, tot verbazing van de huisarts die gezien de symptomen enkel aan covid dacht.
Naar 3 dagen intensieve koorts, toch gezien door de huisarts op het Luchtweg spreek uur. Daar hebben ze naast de longen gecontroleerd, ook bloed afgenomen. Naar 30 minuten was de uitslag er, het bleek een flinke long ontsteking, met antibiotica naar huis en uitzieken was het devies. Gelukkig was ik 2 dagen later volledig koortsvrij, echter hersteld dat zou nog even duren.
Nu zijn longontsteking en ik geen vreemde van elkaar. Ik ben hierdoor al 3 maal eerder getroffen in mijn leven. Waarvan 2 keer het genoegen van een dubbele long ontsteking. Deze sluipmoordenaar die tijdens de Spaanse griep miljoenen nekten. Deed nu de ronde onder covid-19 kringen, tenminste onder degene die vaak in het ziekenhuis belanden.
De oorzaak of reden van zoiets, wie zal het zeggen? Vaak leidt het tot speculatie in je omgeving, dit is voor mensen een manier van coping voor wat men niet weet te plaatsen.
Diverse redenen werden genoemd, van een mogelijke covid besmetting, tot zelfs dat ik teveel zou sporten. de zak chips en ongezond leven die hebben niet de revu gepasseerd.
Maar ook mondkapjes zijn genoemd. Dit laatste sta ik op zich wel voor open. Gezien de bacteriën die er in kunnen kruipen, in de uitwasbare variant, daarnaast is de een gevoeliger ervoor dan de ander. Persoonlijk houd ik het op een combinatie van vette pech, stress.
“De Weg naar herstel”.
Wat de oorzaak is, daar kunnen we over speculeren! Wat ik eerder interessant vind is de uitdaging die het op persoonlijk gebied brengt, de weg naar herstel.
Zoals eerder geschreven heb ik 3 keer eerder long ontstekingen eerder gehad, dit was toen ik een stuk jonger (16) a (20) jaar . Herstel leek aan de ene kant veel makkelijker te verlopen dan op je 45’ste, velen zullen nu ja knikken en zeggen je wordt een stukje ouder opa, echter is dit fallacy in de zuiverste gradatie.
In mijn tiener jaren was ik het toonbeeld hoe het niet moest. Met schoon 125 kg aan de haak was ik een echte chubby, chippies laat opblijven, lopen wat is dat? Brommer, motor, cola en het nachtleven. Enfin de oude ik kan nu inmiddels lachen om de jonge ik 😉
Aan de ene kant zal jongen leeftijd wel compenseren. Anderzijds vroeg ik fysiek minder van mezelf. De laatste 4 jaar van mijn leven hebben in het teken gestaan van sporten en aan jezelf werken, trekken en de grens verleggen, wandelingen van 30 kilometer per dag en daarnaast 6 kilometer zwemmen, zijn met regelmaat geen uitzondering geweest afgelopen zomers.
Echter om te herstellen, zou ik een ander facet moeten gebruiken dan doorbikkelen.
Week (1)
De eerste week was dan ook af zien. Wandelingetjes naar de supermarkt, afgebrand en in de middag plat op bed, kortademig en aan de Luchtweg medicatie, inmiddels ook 4 kilo verloren in 3 dagen ziek zijn. de onzekerheid slaat toe, maar goed je moet jezelf overgeven aan de situatie en vertrouwen hebben.
Week (2)
Week was de week waar het langzaam met wandelen beter ging, long klachten, en hyper reactieven longen waren nog steeds van de partij, zekers leuk als je vet buldert in corona tijd. Iedereen kijkt angstig rondom zich heen in het park waar jij als pest slachtoffer anno (2021) doorheen kuiert. Ook weer begonnen met mijn Push-ups, waarvan ik er voor de longontsteking 4 setjes van 30 deed, haalde ik nu net de 15 en 3 setjes, helemaal buiten adem, hersteltijd m.a.w. geef het een half uurtje.
Week (3)
Weer een week voorbij klachten van week 2 nemen flink af. oefeningen gaan beter, eindelijk licht aan het einde van de tunnel.
Reflecterend op het proces
Terugkijkend, is het vooral van belang in het herstel proces dat je grenzen respecteert. In het geval je twijfelt neem dan pro actief een stap terug, kleine stapjes, In ieders geval heeft het mij er meer bewust van gemaakt hoe kwetsbaar het leven enerzijds kan zijn. Maar tegelijkertijd ook een herwaardering voor alles wat goed is.
Voor mij is het eveneens een moment van herkalibratie geweest voor de komende periode, Back to Basics met sporten, meer wandelen minder hometrainer, de draad weer op pakken met klusjes thuis, starten met mijn eerste cursus deze week georiënteerd op herstellen vanuit een psychologische hoek, en aanvangen van een nieuwe website. en de komende periode wat bijschaven en aan mijn huidige blog/website.
Wat betreft herstellen van een long ontsteking op middelbare leeftijd betreft, ik denk dat ik zeer tevreden kan zijn en mezelf in mijn handjes mag wrijven over hoe het verlopen is. aan de ene kant vereist het inzet. Aan de andere kant moet het ook maar net mee zitten.
Carpe diem, (prometheus8472)