Jongstleden is de reeks “Tygo in de psychiatrie” van de EO uitgezonden op TV. In deze reeks duikt de maker Tygo Gernand, die zelf claimt de diagnose ADHD te hebben. In de wereld van de psychiatrie. Teminste dat claimt hij 😉
Schrijf ik een review ja of nee? (beeldvorming van motivaties)
Voor mij persoonlijk een van de redenen waarom ik deze review schrijf, is omdat ik naast de nodige interesse in de psychiatrie, Ook de nodige persoonlijke ervaring heb.
Mijn ervaring komt zowel uit eigen relaas als uit 3’de. Ook ik vindt het beeld wat neergezet wordt niet representatief vind voor de algehele psychiatrie. tevens herken ik het beeld wat de maker neerzet niet. Er zijn immers ook voorbeelden waar het wel goed loopt. Of waar men desondanks behandeling niet altijd het gewenste effect heeft de behandelaar wel zijn best doet. Naar mijn mening is het eenzijdig en ongenuanceerd.
Anderzijds wil ik niet gaan wegnemen, dat er zat punten van verbetering zijn. Maar ook zaken die niet de schoonheid prijs verdienen. Ook de beroeps arrogantie van sommige is mij in het verleden niet ontgaan. Maar net zoals elke sector, kampt de zorg net zo goed met natuurlijk zijn deel excessen en problemen. Dat deze zuiver binnen de zorg sector liggen vind ik erg kort door de bocht.
“De Review”.
Maar goed terug naar de review die ik wil neerzetten.
Het begint al met de titel “Tygo in de psychiatrie”. De titel is misleidend en had beter “Tygo VS de Psychiatrie kunnen heten. Daarnaast is het grote probleem met deze docu de beeldvorming, iets waar de makers graag mee spelen. De beeldvorming komt zeer negatief over en ik zou hem zekers eenzijdig willen noemen. De grootste kwaliteit (beeldvorming daar schiet men met name in door in deze reeks. En zoals met alle kwaliteiten geld in het leven, als we doorschieten dan kun je daar al snel kant tekeningen bij zetten.
“Eenzijdig belicht of onbenoemd”.
De eenzijdigheid zit hem vooral in dat men in 4 afleveringen met name inhaakt op casussen van cliënten waarbij de behandeling niet goed lijkt te verlopen, of verlopen is . Dit lijkt als een mantra door heel de reeks heen te lopen. Naarmate de afleveringen volgen brengt het weinig vernieuwing.
Veel zaken blijven onbenoemd, of er wordt enkel doorgevraagd tot men het wenselijke antwoord voor de documentaire heeft. En niet tot men alle feiten op tafel heeft. Daar naast horen we zelden concreet behandelaren terug die een goed weerwoord kunnen geven. Degene die we wel terug horen zijn zeer beperkt. en ook de vraagstellingen lijken zeer selectief soms weg gelegd.
“Labeltjes en het Stigma, de kip en het Ei”.
Daarnaast spreekt men ook vooral van labeltjes, de vraag mag gerust gesteld worden waarom we niet bij kanker of COPD van labeltjes spreken maar waarom het dan vaak wel als een ernstige ziekte wordt gezien. Vele mensen met psychische aandoeningen kampen met het gevoel niet serieus genomen te worden. Hiermee merk je dat de maatschappij het leed wat er achter veel psychiatrische stoornissen schuil gaat nog steeds niet serieus neemt voor wat het is. Deels omdat men (de buitenstaander) vaak niet weet hoe men er mee om moet gaan. Ook de cliënten in de reeks zelf hanteren deze term (labeltjes) met grote regelmaat. Iets wat het stigma op geestelijke aandoeningen niet goed doet in mijn optiek.
“Punten van herkenning”.
Toch waren er ook wel herkenbare punten in deze reeks, de zelf spot en het sarcasme onder cliënten zoals Jason en zijn vrienden vertelde, en wat ik echter wel schadelijk vond was de reactie van de behandelaar aan de telefoon die bereidwilligheid vroeg aan iemand die met een complexe stoornis vroeg. Wie zegt dat deze jonge man niet bereidwillig is. Desondanks hij met regelmaat impulsief handelt wil dit niet zeggen dat hij niet geholpen wil worden.
“Bedenkelijk”.
Wat ik vooral mis is een wat grotere algehele doorvraag in deze reeks, en lijkt het me meer een aanval op de huidige psychiatrie, In die optiek faalt naar mijn inzien deze reeks zelfs. Want men lijkt heel selectief in wat men belicht.
Daarnaast vind ik het bedenkelijk dat sommige mensen die zo kwetsbaar zijn op een bepaalde manier ingezet zijn voor het maken van dit soort programma’s
”Conclusie”.
Tygo lijkt in enerzijds de schuld te leggen bij de psychiatrie zoals deze ingericht is. Terwijl ik denk dat ook een maatschappelijk aandeel is.
We zijn een gejaagde/prestatie maatschappij geworden. De samenleving is hierin deels verloren gegaan want een maatschappij ligt meer op tempo en prestatie Terwijl een samenleving (het woord) zegt het al we doen het samen.
En laten we niet vergeten dat de maatschappij met zijn politieke keuzes vaak ook van invloed is op het huidige zorg stelsel. Daar naast zijn we een maatschappij van vooral oordeel. Ook is tolerantie bij sommige vaak ver te zoeken.
Doch pas ik ervoor om in dezelfde denkfout vervallen als waar de maker de kijker min of meer naar toe stuurt, en dat is tunnel visie, negatieve zaken pakken vaak meer.
echter positieve zaken blijven vaak onderbelicht.
Eigenlijk had de maker hier ook op kunnen aansturen, want bij het intro moet men toch vermelden dat met 1 miljoen stoornissen er erg veel mensen een label hebben. Ligt dit zuiver bij de psychiatrie of de industrie. Of zegt dit ook iets over ons leef klimaat? Daarom vind ik het wel een makkelijke conclusie om dit zuiver bij de psychiatrie te leggen.
“Diagnose stapeling en diagnostiek”
Daarnaast kunnen diagnoses ook vervallen en vind ik het merkwaardig dat dit beeld onderbelicht blijft. Als ik naar een huisarts ga en die constateert uw hebt de griep of een voedsel vergiftiging, dan sleur ik deze diagnose ook niet mee tot aan het graf? tenzij ik er aan zou overlijden dan 🙂
Vele aandoeningen kennen daarnaast een Co-morbiditeit factor. Iemand die bijvoorbeeld autisme heeft kan bijvoorbeeld ook kampen met depressie, Is deze depressie blijvend of niet? Dit is zekers een vraag waard.
Daarnaast is diagnostiek van psychiatrische aandoeningen in tegenstelling tot een bot breuk geen exacte wetenschap. tegenwoordig spendeert men hier vaker minder tijd op. Vaker wordt gekozen voor een holistische aanpak (wat werkt, wat heeft men nodig) benadruk de sterke kanten, en stel grenzen. Toch herken ik niet de 60 minuten grens die in de reeks genoemd wordt niet
Deze reeks is door de EO uitgezonden, en omdat men nogal op sensatie en emotie in lijkt te haken lijkt men dezelfde riool journalistiek er op naar te houden als (SBS6) en dergelijke makers. Zelfs bij de evangelische omroep zijn ze tegenwoordig over. Emotie verkoopt. Ik vraag mezelf af als deze reeks over misbruik in de kerk was gegaan of men de reeks eveneens zo had gesteund.
“Koren op de molen”.
Deze reeks zal ongetwijfeld voor de anti psychiatrie koren op de molen zijn. Of voor de doelgroep die roept tegenwoordig heeft iedereen wel wat. Vooral oppervlakkig en vrij interpreteer baar.
Maar dat gezegd hebbend, ben ik zekers niet blind voor de oplopende waslijsten en helaas ook de excessen binnen de zorg. Is dit zuiver de schuld van het zorg systeem? Helaas maatschappelijke/politieke keuze’s vrije marktwerking, vraag en aanbod. Hebben ons ook deels op dit pad geleid. Ik denk dat we beter aan doen om niet continu de zwarte piet toe te bedelen, maar kritisch te kijken.
En vooral oplossing gericht te werk te gaan. En laten we ook stil staan bij wat wel werkt en hierop verder bouwen als maatschappij of liever een samenleving 😉